Cumhuriyetimizin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk, “Türkiye Cumhuriyeti’nin temeli kültürdür” diyordu.
Kültürün temeli ise hiç kuşkusuz ki, sağlıklı bir eğitim-öğretim yapısından geçer.
Türk Milli Eğitimi ise hiçbir dönemde “millilik” niteliğini yakalayamadı. Çünkü Milli Eğitim politikaları hiçbir zaman tutarlı ve gerçekçi olamadı.
Şöyle bir düşünün, eğer edebiyat öğretmeni değilseniz veya edebiyata özel bir ilginiz yoksa, bir Türk masalını tam olarak anlatamazsınız. Ama diğer ülkelerin “Pamuk Prenses ve 7 Cüceler”ini, “Kırmızı Başlıklı Kız”ını, “Bremen Mızıkacıları”nı, “Wilhelm Teel”ini ve diğer masallarını çok iyi bilirsiniz.
Peki, Milli Eğitim politikalarımız neden tutarlılık ve çağdaşlıktan uzaktır acaba? Çünkü ülkeyi yıllardır yöneten sağ politikacılar, çağdaş eğitimin getireceği aydınlığın, kendi saltanatlarının önünü keseceğinden endişe duyarlar. Bu nedenle de, Milli Eğitim’den ellerini çekmezler.
İşte bu nedenledir ki, Milli Eğitim sistemimiz, ezbercilikten ve “yaz-boz tahtası” olmaktan kendini kurtaramaz ve özgür düşünen, eleştiren, sorgulayan, kendi kararlarını vermeyi başaran, sorunlarını çözebilen, Türkçeyi çok iyi kullanan bireyler yetiştiremez.
Şimdi düşünün bakalım, aklınıza bir Türk masalı gelecek mi?