Uruguaylı yazar Galeano anlatıyor:
“Bir arp büyücüsüydü. Kolombiya kırlarında, onsuz şenlik olmazdı. Şenliğin şenlik olması için, havayı şenlendiren ve bacakları şahlandıran, dans ettiren parmaklarıyla Mes Figueredo, katır sırtında bir düğüne gidiyordu. Birkaç haydut, üzerine atılıp, onu yumruklarıyla un ufak ederken, bir katırda O, diğerinde arp vardı.
Ertesi gün biri, O’nu yolda buldu. Yolda uzanmış, yatıyordu. Canlıdan çok ölüydü. Toz ve kan içinde bir paçavraydı. İşte o zaman bu paçavra, son kalan sesiyle şöyle dedi:
“Katırları götürdüler.”
Sonra konuşmasını şöyle sürdürdü:
“Arpı götürdüler.”
Bir soluk alıp, güldü:
“Ama müziği götüremediler!”
Sanatçılar, bir ülkenin gül sunan elleridir. Evrensel değerlere kavuşmuş sanatçılar ve onların yarattığı sanat yapıtları ve ürünleri ölümsüzdür.
Yaşama sevinciyle sanatın birbirinden kopmazlığı tartışılmaz bir gerçek. İnsana yaşama sevinci aşılayan, kötüye, kötülüğe direnme gücü veren sanatçıların o ölümsüz yapıtları olmasa, insanoğlunun, koyun sürüsünden ne farkı kalır?
Bir toplumun öncüsü, uyarıcısı ve kültür savaşçısı olan her sanatçı, önce kişiliğiyle var olur. Bu öylesine bir kişiliktir ki, kendinden önce yaptığı işi, kendi çıkarları için değil, toplumun gelişmesine katkı sağlamayı düşünen, haksızlıklar karşısında eğilmeyen, bedeli ne olursa olsun, düşündüğünü söyleyen ve söylediğini eyleme sokak niteliklerle donanmıştır. Kendini, kendinde arayan sanatçı, yaptığı işten ödün vermediği ölçüde büyüyerek, topluma yararlı olur.
Yazımı, Garbis Cancikyan’ın, “Sonbahar” isimli dizeleriyle sonlandırıyorum:
“rüzgâr
yalnız yaprak dökmez
ağaçlardan
bazen yapraklar
usanmış olacaklar galiba
dallarda tek başına
yaşamaktan”